ن : جغله سابق
سلام خدای عزیزم منو ببخش به خاطر اینکه امروز زبان به ناسپاسی گشودم وتاب وتحمل قدری کم شد .
بااین واقعیت که من متفاوت از اکثر انسان ها هستم کنار نیامده بودم اما الان این موضوع را قبول دارم وتمام غمم هم از این است که باید مثل ادم های سالم زندگی کنم یکی از تفاوت های من این است که نمیتوانم فقط برای۲۴ساعت بدون دارو باشم چون زنده ماندنم بعد از آن بعید است .
منبیمار در این موضوع اثبات شده شکی وجود ندارد اما در جامعه ی من با بیمارانی مثلمثل منچطور برخورد میشود زندگی برای یک فرد بیمار مشکل هست اما زندگی با افراد سالم برای آنها مشکل بیشتری است. من گاهی از اینکه این تفاوت سخت ودر تمام ابعاد زندگیم سایه انداخته عصبی میشوم در تمام ساعتی که مجبور نقش بازی کنم آن هم نقش آدمی با ویژگی بارز سالم بودن اذیت میشوم به این دلیل که من اینکار را خوب بلد نیستم سراسر حضورم رنگ سکوت میگیرد چون از نظر یک ادم ساکت نباید از هیچ قسمت زندگی یک ادم بیمار صحبت کرد.
خسته میشوم نه از ترحم و نه از نگاه مردم بلکه از اینکه مجبورم سالم جلوه کنم اما اینطور نیست باید دارو مصرف کرد قند تست کرد ازمایش داد وگاهی به علت بیماری از مدرسه غیبت داشت واز درس جاماند با تمام تلاش به سطح بقیه وحتی بالاتر از آن ها رسید اما معلم ها فکر میکنند که کلاس درس آنها چنگی به دل نمیزند.
دلم میخواست فریاد بزنم وبگویم من باشما متفاوتم پس با من متفاوت رفتار کنید.
وقتی بیمار بودن را بپذیری باید تفاوت ها ورفتار متمایز را هم قبول کنی .
من آینده ای دارم که به تلاش این روز ها بستگی دارد بدان که من به همه شما ثابت میکنم که باوجود سختی های صدبرابر بیشتر از شما صدبرابر بیشتر تلاش کردم وبه جایگاهی که خواستتم رسیدم ان شااللهً..
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت: